خلاصه مقاله:
پوشش گياهي درصدي از باران را به صورت برگآب نگه داشته و از برخورد مستقيم ذرات باران به خاك جلوگيري مي كند و شرايط را براي نفوذ آب در خاك فراهم و جريان آب سطحي را به زير قشري و زير زميني تبديل مي كند عدم پوشش گياهي مناسب زمينه را براي فرسايش پذيري، پراكنش خاكدانه ها، سله بستن خاك و از طرفي حركت رواناب آب شرايط را براي فرسايش سطحي، شياري و در نهايت فرسايش خندقي را بوجود مي آورد. در تابستان سال 1379 در چندين منطقه از گيلان به خصوص در منطقه مطالعه ، به علت عدم پوشش گياهي مناسب (در اثر تخريب اراضي)، بارشهاي شديد و كوتاه مدت تبديل بهجريان سيل همراه با گل و لاي شد كه منجر به حسارات مالي و جاني در سطح استان گرديد. جهت اجراي اين طرحس از ابتياع زمين در منطقه ييلاقي اشكورات از زير حوزه هاي رودخانه پلرود اقدام به محصور كردن ، قطعه بندي ، ايجاد كانال جهت نصب مخازن و جمع آوري روان آب و رسوب مي شود و سپس به كشت گياهان مورد نظر تيمارها (شبدر سفيد – گندم – شاهد – يونجه همداني – قره يونجه – اسپرس ساتيوا ) اقدام شد. اين طرح در 6 تيمار و 3 تكرار اجرا و تيمارها از لحاظ كاهش رواناب و توليد رسوب، آمار برداري شد پس آمار برداري، به تجزيه تحليل داده ها با استفاده از برنامه كامپيوتري SPSS پرداخته و در نتيجه اسپرس ساتيوا نسبت به ساير تيمارهاي علوفه اي و كشت غالب منطقه (گندم) برتري داشت.


كلمات كليدي:

فرسايش خاك ، حفاظت خاك ، گياهان علوفه اي

civilica.com/Paper-ESNC03-ESNC03_003.html